Málbreytingar hafa mér alltaf fundist áhugaverðar. Ég man nákvæmlega hvar og hvenær ungur maður otaði að mér konfektkassa árið 1985 og bauð mér mola með orðunum: „Ég var að versla mér konfekt“. Mér fannst þetta merkilegt orðfæri, ég hafði aldrei heyrt sögnina að versla notaða nema um magninnkaup og verslunarleiðangra. Nú er alvanalegt að menn versli sér skópar eða pulsu og ég er löngu hætt að velta þessu orðalagi fyrir mér. Ég man líka að ég heyrði dvalarhorfið fyrst notað eins og nú er mjög algengt þegar kona sem ég vann með á leikskóla í Austurbænum árið 2001 sagði „Ég er ekki að skilja þetta barn.“ Mér fannst þetta áhugavert, enda skrifaði Jón G. Friðjónsson pistil í Moggann nokkrum árum síðar og sagði þetta komið frá íþróttafréttamönnum og brjóta í bága við málvenjur. Ég held samt að mér hafi fundist þetta töff og að það hafi liðið mjög skammur tími þar til ég hafði tekið upp þennan dvalarhorfsósið.
Áðan byrjaði ég að lesa nýja bók eftir ungan höfund (ég er líklega byrjuð á allt of mörgum bókum). Í þeirri bók kemur fyrir orðalag sem ég hef velt fyrir mér í nokkur ár og samræmist ekki minni málkennd en verður sífellt algengara. Þá segir fólk einhvern vera að æfa á hljóðfæri. Ég heyrði fyrir einhverju síðan viðtal við barn sem sagðist vera að æfa á fiðlu og átti við að það væri að læra á fiðlu. Þegar ég var barn lærði ég á píanó og æfði mig stundum á píanóið en fólk æfði handbolta og sund. Þarna er örugglega íþróttamálið komið yfir í tónlistina, sem kannski má alveg flokka með íþróttum. En já, í bókinni sem um ræðir, og mér líst mjög vel á og held að sé skemmtileg, stendur á bls. 14: „ ... krullhært barn sem ber það hryllilega nafn Lísander og æfir á saxófón.“ Og þarna er líka áhugavert nafn, nöfn skáldsagnapersóna er annað áhugamál sem mig langar að skrifa eitthvað um. Ég má samt ekki vera að því núna.
Um daginn sá ég nýja íslensk/útlenska mynd um Guðmundar- og Geirfinnsmálið. Það er margt ágætt í myndinni en ekkert kom mér á óvart, enda hef ég fylgst með þessu undarlega ruglmáli og lesið ótal plögg um það frá barnæsku. En í myndinni kom fram sú vafasama söguskoðun að fram á 8. áratug síðustu aldar hafi Ísland verið lítið samfélag þar sem allir þekktu alla og að hér hafi ríkt óskaplegt sakleysi fram til þess tíma er tveir margumræddir menn gufuðu upp. Þetta fór örlítið fyrir brjóstið á mér. Ekki er ég neinn sagnfræðingur, og raunar algjör amatör með mjög gloppótta söguþekkingu, en ég hef lesið blöð, bækur og dómsskjöl og veit vel að Ísland fortíðar var ekkert saklaust krúttsamfélag frekar en núna og á Íslandi hvarf fólk, það voru framdir glæpir, hér var spilling og ýmislegt vafasamt í gangi löngu fyrir tíma Guðmundar- og Geirfinnsmáls. Í gærkvöldi var ég að hugsa um þessa áhugaverðu söguskoðun, að Ísland hafi verið laust við glæpi og spillingu langt fram eftir síðustu öld. Það leid
Kommentarer
Skicka en kommentar